باز کن پنجره زا

پنجره اتاق مرا که بازکني 

يه پهنه وسيع 

به رنگ سبز

پر از شبدرهاي شبنم زده

پر از آبي آسمان

پر از آدمهاي شاد و بي دغدغه

پر از هياهوي زندگي

نه ، هيچکدام اينها نيست

پنجره اتاق مرا که باز کني

يه خيابان شلوغ 

آدمهاي عجول و شتاب زده

آسماني غبارآلود پر از دود

پر از صداهاي گوش خراش

.

.

.

.

پنجره اتاقم را ميبندم

صدايي به گوشم ميرسد:

"آزادي به از بند، چه با لبخند چه بي لبخند"

 مثل هميشه 

مسعود فردمنش و فقط اميد واهي

لبخند ميزنم و در سکوتم غرق ميشوم.